Ne güzel demiştir O, “Cennet annelerin ayağı altındadır!” diye. Bu gün değil, çoook öncesinde! O söz değil midir ki bu günün anlamını taçlandıran? O nur değil midir ki bu günün yolunu aydınlatan? Unutmuş gönüllere su olsun, kadının değerini unutanlara yol olsun!… Ey ana; kadınlar günün kutlu olsun! Arada bir unutsak da sen unutma; cennet ayaklarının altında! – Benden, bu günün anlamına dair…
Gece tüm kasvetiyle çökmüşken üzerimize, sevgi olmasaydı neye yarardı yıldızlar gökyüzünde…
Tarih 31 Ekim 2006 . Kırıntılar adlı bloğumda Aklıma gelen bir söz başlığı altında yazmışım: “Bilgi peşinde koşmak okyanusta kulaç atmaya benzer; önce tutunacak sağlam bir yer bulmalısın” diye. Şimdi tarih çizelgesinde 2012 yılının ilk ayının ikinci gününü geride bırakırken ve yeni umutlarla yeni yıla “yeniden” yeni bir başlangıç yapıyorken bu söz üzerinde durmak istedim…
Bütün gün dışarı çıkmadım. “Belki öğlen uğrarım” dedin diye evde oturdum, yemek pişirdim. Öğle saati salata yaptım, sofrayı hazırladım, karnın aç gelirsin diye düşündüm. Gelmedin! – Kaynak
Derken, bir sabah erken… aracımla yoldayım. İşe gidiyorum…
Zaman kavramı oldukça anlamsız geliyor. İçinde bulunduğumuz zaman ben cümleyi kurduğumda geçip gitti bile. Yep yeni bir zamandayım şimdi hatta şimdi ve hatta şimdi…
Renk renk olsun her yer,
Buram buram gül koksun…
Bir rehber verdiler elinize. “Al…” dediler “…hayatı tanıman için bir rehber!”.
Aldın eline rehberi; ağaç kabuklarından oluşmuş ama onlar kadar sert gelmeyen ele,
çevirdikçe yapraklarını haşur huşur eden, üzerindekileri dökebildiğin dile…
Gün geçtikçe anlaşılır hayatımızdaki yeri sevgilinin.
Paylaştıkça artar artar mutluluğum…
Ahenkli bir tıkırtıyla dans eder ayaklarım ıslak asfaltın parıldayan ışıklarında. Öyle ki duymaz kulaklarım şehrin dışımda kalan gürültüsünü…
