UTANIYORUM ŞİİR YAZMAKTAN

Bu şiir de bir fotoğraftan ilham alınarak yazıldı. Ancak televizyonlarımızda, gazetelerimizde gördüğümüz kötü fotoğraflardandı bu. Savaş ve şiddete dair bir kareydi. Ağlayan çocuklara dair bir kare. Bu kareyi görünce ilk aklıma gelen “böyle bir dünyada şiir yazmak” konusu olmuştu. Özellikle de aşk ve sevgi şiirleri yazan biri için suçluluk duygusunu canlandıran bir kareydi. Yine de fikrim şu; sevgi şiirleri devam etmeli ki insanların kalbine sevgi saygı dolsun…

İnsan olarak dünyaya geldik,
Kadın ve erkek idik,
yaşamayı öğrendik,
ekip biçmeyi,
sevmeyi öğrendik,
ilk günahı işledik.

Kardeşlerimiz oldu,
mallar edindik,
gururumuzu keşfettik,
kıskanmayı öğrendik,
hırsımıza yenildik
ilk cinayeti işledik.

O gün ayrıldık,
oysa her birimiz ilk günden beri Biz idik.
bu gün devam ediyor bazılarımız
insanlık dışı hareketlerine
postallarıyla yürüyorlar
üzerlerinden kardeşlerinin.
Göz yaşlarını görmüyorlar
çocuk ve kadın bedenlerin
sırf dini yüzünden,
dili yüzünden,
inancı yüzünden, 
öldürüyorlar,
acı çektiriyorlar.
Yaratan bile yargılayacakken
onlar yargılamıyorlar.
Hak görüyorlar çalmayı, çırpmayı,
hak görüyorlar kandırmayı.
Çocuklar ölüyor,
evsiz kalıyor insanlık,
ve ben artık
utanıyorum
şiir yazmaktan…

İ.Kaya 08.08.2014 10:37

 

Bu konuda bir fikriniz mi var?

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.