Daha önce mektubu yazan sevgilinin gözünden okuduğumuz şiire bu kez yanıt yazacak olanın yerine koyuyoruz kendimizi. Heyecanla sevgilisinin mektubuna yanıt yazmaya çalışan aşık kadın ya da aşık erkek…Tabii ki yine bir resimden ilhamla…
Aşkından mektup almış genç bir kadın, kırlara uzanmış okumakta…Yine bir resim ve üzerine yazılmış bir şiir. Ancak bu şiir mektubu okuyan değil de yazan aşığın gözünden bakarak yazılmaya çalışılmış.
Yıllardır internet dünyasının içindeyim. Yıllardır teknolojinin getirdikleri ve götürdükleriyle savaşıyorum. Bir yandan bize kattıkları, diğer yandan aldıkları. Örneğin dışarıya çıkıp top oynayan çocuklar yok artık. İp atlamıyorlar, seksek oynamıyorlar. Ama arkadaşlarını sürekli ceplerinde taşıyorlar. Sohbetleri ceplerinde, filmleri, müzikleri…
Yazmak istiyorum. İçimdekileri beyaz bir kağıdın üzerine boşaltmak. Bir şeyleri düzeltme adına değil; buna ümidim kalmadı zaten artık. Sadece rahatlamak adına. Rahatlayıp hafiflemek. Çünkü zaten ne değişiyor ki! Hayat halen siyah-beyaz. Çünkü gözlerimiz halen kapalı ve arada gördüklerimiz ışığın aldatıcı ilizyonundan ibaret…
