Bir şey, bir his, bir söz… yeterli değil dünyada olanları; akıl tutulmasını, kalpsizliği anlatmaya. Ama dokunur belki bir iki yüreğe daha. Belki yakar bir ışık… Bu şiirin, düşüncenin ya da sözlerin; hislerin dışa vuruş şeklinin ne hakkında olduğunu sanırım anlatmaya gerek yok…
Sözcükler nasıl anlatabilir bu günlerde tanık olduğumuz bu acıyı; vahşeti, insanlık suçunu?
Ne kadar yüce bir kelimedir değil mi “intikam!”, her şeyi haklı kılan, mübah gösteren; ey yüce insan!
“Her insanın ruhu kozasını terk etmek için yaşayan bir kelebek misali…” – İ.Kaya 20.10.2015 12:45
Bazen yazdığım bir kaç satırlık doğaçlamaya görsel ararken bir başka görselle karşılaşıyorum. Ardından başka cümleler beliriveriyor zihnimde. Sanırım yol oluyoruz peşin sıra birbirimize. Öyle ki…
Çoğu zaman elimizden gidenlere, bizden uzaklaşanlara, işimizi kaybetmemize, kaçırdığımız bir şansa vb. üzülürüz…
Sessizlik, yaprak hışırtıları, hafif bir rüzgar ve yaprakların arasından ulaşan güneş. Uzaktan duyulan ağıtlar ve içeride bir yerlere düştükçe iğne iğne saplanan hüzünler…Sözün bittiği an…
Çok geçmedi göğün aydınlanmasının üzerinden. Hemen karartıverdiler sanki gün görmemeliymiş gibi insanlık. Kendi insanlarınaydı en büyük eziyetleri haykırılan zılgıt zılgıt…
