Çocuklar, çocuklarımız, geleceğimiz ve kendilerinde gördüğümüz geçmişimiz. Baktıkça gözlerimizi yaşartan kimizaman, kimi zaman mutlu kahkahalara boğan ve tüm acılarımızı unutturan “melekler”… Sahi; onlar hangi cennetten indiler?…
Bu şiir de bir fotoğraftan ilham alınarak yazıldı. Ancak televizyonlarımızda, gazetelerimizde gördüğümüz kötü fotoğraflardandı bu. Savaş ve şiddete dair bir kareydi. Ağlayan çocuklara dair bir kare. Bu kareyi görünce ilk aklıma gelen “böyle bir dünyada şiir yazmak” konusu olmuştu. Özellikle de aşk ve sevgi şiirleri yazan biri için suçluluk duygusunu canlandıran bir kareydi. Yine de fikrim şu; sevgi şiirleri devam etmeli ki insanların kalbine sevgi saygı dolsun…
Ağlayan bir çocuğun acısını görüntüleyen bir fotoğraftan etkilendi. Bu acıların bir an önce bitmesini dilerim. Savaşlar bitmeli, tüm çocuklar gülmeli…
