Değişen pek bir şey olmamış gibi görünüyor.
Ortalıkta küfürler yağdıranlar, kavga edenler, savaşlar çıkartanlar tüm hünerlerini sergilerken insanları barışa, kardeşliğe, sevgiye çağıranlar, sevgilerini yaşamaktan çekinmeyenler dışlanıyor, çok kötü bir şey yapıyormuş gibi yansıtılıyorlar. Bir otobüste kazara sevgilinize, eşinize sarılmayagörün en tehlikeli yaratık olarak görülürsünüz hâlâ…
İki güzel bakış açısı ve iki güzel söz…
Bilgi karanlığı yaran bir ışıktır. Cehalet bulutunu dağıtan bir rüzgar, aydınlatan bir fenerdir. İnsanlara bilgi verme, insanları eğitme görevini üstlenen öğretmenlerimiz cehaleleti dağıtma yolunda en önemli insanlardır. Sanki bir mum gibidirler. Kendileri erirken etrafı aydınlatmaya çalışan…
Yağmur nehir olup oluk oluk aksa, bir damlası gönlüne düşmedikçe ne fayda… – İ.Kaya 18.11.2014 12:38
Kendi cümleleri olmalı insanın kendi yaşamının göstergesi. Aksi durum gölgeli bir tiyatro perdesi… İ.Kaya 18.11.2014 11:01
Necip Fazıl’ın harika bir sorusu. Sanırım bu soruyla şair kendi varlığının nedenini sorgulamakta…
Her şey bir lütuftur…
“Hayat shirlidir!
Bir ilizyondur!
Güzellikleri görebilmek için güzel bakmak gerekir dünyaya, ama bazen, şanslı bazıları o güzellikleri görmekle kalmaz fotoğraflarına da yansıtabilir. Ufak bazı süslemelerle, efektlerle, ışık oyunlarıyla belki o ilizyonu, o mucizevi var oluşu ön plana çıkartmaktır aslında yaptıkları. İşte böyle bir fotoğraf buldum internet denizinde.”
Hayatımız beklemekle,
bir şeyleri özlemekle,
hiç durmadan geçerken,
takıldım bir söze…
