Bir tarihte doğuyoruz. Bize biçilmiş bir rolde. Falancanın kızı, oğlu. Sonra gelişiyoruz, büyümeye başlıyoruz. Bu süreçte hissetmeye başlıyoruz. Hislerimize tepki vermeyi anne karnında öğreniyoruz. Ya da genlerimizde taşınan bilgilerle zaten bildiklerimizi anımsamaya başlıyoruz…
“Kedi … görmüş yara sanmış!” denir ve geçiştirilir genelde. Bu sözü duyan kişi de başını önüne eğip uzar hafiften. Ama bu gün web de karşılaştığım haber durumun hiç de “öyle olmaması gerektiğini” gözler önüne seriyor. Eline ufak bir kıymık batsa, hafif bir öksürsen temkini elden bırakmayacaksın diyor bağıra bağıra…
İçi boşalan kavramlar etrafımızdaki duvarı giderek giderek daha daraltıyorken ruhumun inceden serzenişlerine kulak vermek durumundayım.
Sizin kulağınıza nasıl gelir bilmiyorum ama bir parça olsun kulağınızı tırmalama taraftarıyım.
Zira; düşünüyorum öyleyse varım!
Ne varsa eskilerde var. Öyle. Nasıl bir Camel, bir Eloy, bir King Crimson, bir Pink Floyd artık gelmezde, YES gibi müzik yapan bir başka grup ortaya çıkmasa da (Her ne kadar Dream Theatre var olmuş olsa da) eskilerin o büyülü, tütsülü havası, verdiği atmosfer bir başka. İşte Curved Air de böyle bir grup…
