Yeditepenin göğü gündüz mavi,
gece laciverttir kumaşı ipeksi,
Düşler görülmek ister...
Kategori: DENEMELER
Her şeyden önce bir insan ve vatandaş olarak düşünme ve düşündüklerini dile getirme hakkıma dayanarak konu hakkındaki naçizane fikirlerimi yazmak istedim.
Bahar çiçekleri açmaya başladı sonunda. Güneş insanın içini ısıtarak süzülüyor bulutların arasından. Böyle bir zamanda hangimiz bahar sarhoşu olmuyoruz ki?…
Kendini kaybetmekle ilgili bir şey bu. Ya da bulmaya çalışmakla ilgili. Yoksa neden boyamaya çalışsın ki bir insan çiçekleri. Neden mutluluk renkleri serpiştirmeye çalışsın çevresine. Belki sadece kendi içselliğinde bir yolculuğa çıkmak, vurduğu her fırça darbesiyle kendini keşfetmekle ilgili. Şiir yazmayı denemek gibi veya şarkı söylemeyi denemek. Ama bunu yaparken alışıla gelmiş kelimeler kullanmak. Henüz söylenmemiş sözleri aramak. Çiçekleri boyamak gibi işte…
Bu devirde kadın olmanın zorluklarını görüp anlayabilmek için kadın olmaya hiç gerek yok. Biraz empatiyle kadınlarımızın yaşadığı zorlukları, sıkıntıları görmek mümkün. Bu gün hala “eğitim” konusu bile başlı başına bir sıkıntıyken zaten ne söylense boşuna oluyor. Evet; eğitimsiz, ataerkil bir yaşam biçiminin getirileri ve götürülerini yaşamakta zamanımızın kadınları ve elbette biz erkekleri…
Hani dedik ya O’nu tanıyana kadar veya O an gelene kadar hayatın bir lütuf olduğunu anladığımız anlar vardır diye. İşte bir önceki şiirimsi sözcüklerimin devamı niteliğinde bu satırlar. Bu devama neden ise bir başka fotoğraf…
Bazı an lar vardır. O an gelene kadar yaşamakta olduğunuzun farkına varmazsınız. hayatın bir mucize olduğunu anlayamazsınız. Çocuğunuzun doğumu olabilir bu an veya birini tanımak olabilir; eşinizi.. İşte bunları hissettiren bir fotoğraf.
Bu fotoğraftaki bakışlar, doğallık büyülü bir atmosferi anlatmaya yetiyor aslında. Ama yine de bir kaç satırla hissettirdiklerini kendi penceremden dile getirmemezlik edemedim.
Bu fotoğrafı siz görseniz neler hissederdiniz? Evet aşk var içinde. benim aklıma gelen de ilk bu oldu. bu günlerde dünya pek yaşanılası bir yer olmaktan çıkıyor sanki. Bir karanlık kaplıyor her yeri. Bu karanlıkta ise bizi sevdiklerimiz ayakta tutuyor. Sevgi zarif ve tutunulası, son derece insansı bir olgu. Ayrıca sadece insana özgü de değil. İşte bu fotoğraf bende bu duyguları uyandırdı ve aşağıdaki satırlar ortaya çıktı.
Yine bir sosyal paylaşım sitesinde paylaşılmış bir fotoğraf. Gerçekten etkileyiciydi ve hemen bir iki satırın oluşmasına neden oldu.